Το Σάββατο συμμετείχα στην παρουσίαση μιας πρότασής μας για τη διδασκαλία των Βαλκανικών πολέμων. Μια πρόταση που μορφοποιήθηκε και οργανώθηκε κατά την επιμόρφωτική μας περιπέτεια στο ΠΑΚΕ Μακεδονίας, στην επιμόρφωση επιμορφωτών Β΄Επιπέδου. Η εισήγηση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 1ου Εκπαιδευτικού συνεδρίου για την ένταξη και χρήση των ΤΠΕ στην Εκπαίδευτική διαδικασία που οργάνωσε το Παιδαγωγικό τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Μια ίωση που με κατέβαλε τις τελευταίες ημέρες με εμπόδισε να παρακολουθήσω τις αξιόλογες παρουσιάσεις που έγιναν στις τρεις ημέρες της διάρκειάς του.. Αυτά όμως που είδα και άκουσα στην συνεδρία που συμμετείχα σας παρουσιάζω στη συνέχεια.
Αυτό που κατάλαβα αμέσως ήταν πως είμασταν άτυπα χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες. Στους εκπαιδευτικούς που παρουσίασαν προτάσεις πραγματικής διδασκαλίας με θεωρητικό υπόβαθρο, μεθοδολογική και βιβλιογραφική τεκμηρίωση και στους εκπαιδευτικούς εκπρόσωπους ουσιαστικά μιας εταιρείας που ανέλαβε από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο την υλοποίηση προγραμμάτων όπως η Περιπλάνηση στο χρόνο ή ο Γεωγράφος.
Απο τη μια λοιπόν παρουσιάστηκαν οι σκέψεις, η αγωνία, ο μόχθος και ο βασανος, με σκοπό την ουσιαστιική βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και από την άλλη η ωραιοποίηση, η ναρκισσιστική ικανοποίηση, η αμετρη πίστη στο λαμπερό και πολλά υποσχόμενο νέο λογισμικό που στην ουσία όμως τίποτα καινούργιο, κατά την προσωπική μου εκτίμηση, δε φερνει στην πολύπαθη εκπαιδευτική μας πραγμαιτκότητα.
Γιατί δεν αντιμετωπίζει κριτικά τη δημιουργία του παιδαγωγικού γεγονότος ακόμη και ως προς τη χρήση των Νέων μέσων. Δεν δημιουργεί εκείνο το κλίμα συνεργατικής και ανακαλυπτικής μάθησης που θα μπορούσε να οδηγήσει στη δημιουργία νέων υποκειμενικοτήτων, που δεν θα δέχονται άκριτα όσα προσφέρουν τα ηλεκτρονικά προγράμματα ή τα σχολικά τους βιβλία, αλλά θα τα αξιοποιούν για να δομήσουν μια άλλη αντίληψη της πραγματικοτητας απο αυτή που εκείνα μας προσφέρουν.
Ολιστική, κριτικά προσανατολισμένη και αξιακά εστιασμένη.